Αναφερθήκαμε στη μετάνοια και το
πνευματικό πένθος, στην κάθαρση από τα πάθη και την πάλη για την
υπέρβασή τους. Τονίσαμε ότι στη μετάνοια, όπως και στον αγώνα για τον
εξαγνισμό μας, δεν αποβλέπουμε σε τίποτε άλλο από την «ενεργοποίηση»
όλων των χαρισμάτων, τα οποία μας μεταδόθηκαν στο άγιο Βάπτισμα. Όλες
μας οι προσπάθειες συνθέτουν τον εντατικό αγώνα για την ανάκτηση της
σφραγίδας της δωρεάς του Αγίου Πνεύματος, η οποία μας χαρίσθηκε εκείνη
τη μεγάλη ημέρα. Στο άγιο Βάπτισμα μάς κληροδοτήθηκαν όλα τα χαρίσματα
του Αγίου Πνεύματος. Από αυτή την άποψη την ημέρα εκείνη δεν διαφέρουμε
σε τίποτε από τους μεγαλύτερους Αγίους: Λάβαμε τις ίδιες δωρεές όπως
εκείνοι και τίποτε λιγότερο.

Στο άγιο Βάπτισμα γινόμαστε ζωντανά μέλη
του Σώματος του Χριστού, επειδή μετέχουμε στη ζωή της Κεφαλής του
Σώματος, η οποία ρέει άφθονα δι’ Αυτού σε όλα τα μέλη του. Είμαστε
ενωμένοι με τον Χριστό· «Χριστόν ενεδύθημεν!». Δυστυχώς, αργά ή γρήγορα,
αυτή η χάρη θάβεται μέσα μας εξαιτίας της εμμονής μας στην κατάχρηση
της ελεύθερης προαιρέσεως. Γι’ αυτό είναι αναγκαίο όλη η προσπάθεια και ο
ασκητικός αγώνας μας να κατευθυνθούν προς τον επιμελή καθαρισμό, την
απάλειψη του «επικαλύμματος» της ρυπαρότητας που συσσωρεύθηκε στην
πνευματική καρδιά. Όπως διαπιστώσαμε προηγουμένως, αυτή η πάλη για την
κάθαρση ελευθερώνει σταδιακά χώρο μέσα στην καρδιά για την ανάπτυξη
πνευματικών δραστηριοτήτων, όπου καθένας από μας έχει τη δυνατότητα να
καλλιεργήσει το χάρισμα της βασιλικής ιερωσύνης -ένα από τα πολυτιμότερα
δώρα που μας παρέχονται στο άγιο Βάπτισμα. Ιερατεύουμε δηλαδή την
προσωπική τελείωση και σωτηρία του εαυτού μας και τελικά εκείνην του
σύμπαντος κόσμου.