Οι πολυποίκιλες εκφράσεις της Πρόνοιας του Θεού φαίνονται σ’ ένα ξεχωριστό θαυμαστό γεγονός που συνέβη στη μονή Δοχειαρίου του Αγίου Όρους, τον καιρό του οσίου Νεοφύτου, ανιψιού του οσίου Ευθυμίου. Μετά την κοίμηση του Ευθυμίου, ο Νεόφυτος άρχισε να κτίζει μια νέα και μεγαλύτερη εκκλησία αφιερωμένη στον άγιο Νικόλαο τον Θαυματουργό. Κάποτε όμως οι προμήθειές του εξαντλήθηκαν. Τότε ύψωσε τα χέρια στο Θεό και Τον ικέτευσε και ο Θεός τον βοήθησε με έναν εκπληκτικό τρόπο.
Κοντά στη μονή Δοχειαρίου υπήρχε μια χερσόνησος με την ονομασία Λόγγος ή Συκά. Εκεί ο Νεόφυτος είχε ένα μικρό μετόχι κοντά στο οποίο υπήρχε το πέτρινο άγαλμα ενός ανθρώπου, με την εξής αινιγματική επιγραφή: «Αυτός που θα με χτυπήσει στο κεφάλι, θα βρει πολύ χρυσό!». Ήταν πολλοί αυτοί που κτύπησαν το άγαλμα στο κεφάλι, αλλά δεν βρήκαν τίποτε! Χρειάστηκε κάποτε ο Νεόφυτος να στείλει τον Βασίλειο, έναν δόκιμο της μονής, σε κάποια υπόθεση. Έτσι λοιπόν ένα πρωί ο Βασίλειος στάθηκε δίπλα στο άγαλμα και αναρωτιόταν για το νόημα της μυστηριώδους επιγραφής. Εκείνη ακριβώς τη στιγμή ανέτειλε ο ήλιος και έριξε τη σκιά του αγάλματος προς τα δεξιά.
Ο Βασίλειος χτύπησε το κεφάλι της σκιάς με μια πέτρα και έσκαψε από κάτω, όπου βρήκε πράγματι ένα δοχείο γεμάτο με χρυσά νομίσματα. Αμέσως έτρεξε και ανέφερε το γεγονός στον ηγούμενο Νεόφυτο.
Ο ηγούμενος έδωσε οδηγία σε τρεις ενάρετους μοναχούς να πάνε μάζι με τον Βασίλειο, με βάρκα της μονής, στην τοποθεσία και να μεταφέρουν πίσω τα χρυσά νομίσματα. Πράγματι, οι μονάχοι έφτασαν εκεί, φόρτωσαν στη βάρκα το πολύτιμο φορτίο και απέπλευσαν για το ταξίδι επιστροφής τους στη μονή. Όμως, ενώ έπλεαν στη θάλασσα, τους πείραξε ο διάβολος προκαλώντας τους να πάρουν το χρυσάφι για τους εαυτούς τους. Τότε οι έντιμοι αυτοί μοναχοί, παραπλανημένοι από αυτόν, έδεσαν τον Βασίλειο με ένα σκοινί και με μια πέτρα στο λαιμό του τον πέταξαν στη θάλασσα. Τη στιγμή, που καταποντιζόταν στα βάθη της θάλασσας, εμφανίστηκαν ξαφνικά οι αρχάγγελοι Μιχαήλ και Γαβριήλ ως δύο περίλαμπροι νεαροί άνδρες και τον άρπαξαν! Αστραπιαία τον έφεραν πίσω στη μονή και τον τοποθέτησαν μπροστά στην Ωραία Πύλη, μέσα στην κλειδωμένη εκκλησία.
Όταν την επόμενη μέρα οι μοναχοί άνοιξαν την πόρτα, βρήκαν τον Βασίλειο να κείτεται καταγής, δεμένος χειροπόδαρα μπροστά στο ιερό. Ο ηγούμενος τον ρώτησε έκπληκτος και αυτός του διηγήθηκε τα θαυμαστά γεγονότα. Ύστερα κατέφθασαν στην εκκλησία οι τρεις εκείνοι μοναχοί. Μόλις τον αντίκρισαν, έμειναν εμβρόντητοι. Ο ηγούμενος τούς τιμώρησε αυστηρά, πήρε το χρυσάφι και με αυτό ολοκλήρωσε την οικοδόμηση της εκκλησίας. Ωστόσο την αφιέρωσε στους αγίους αρχαγγέλους Μιχαήλ και Γαβριήλ και όχι στον άγιο Νικόλαο, όπως αρχικά είχε σχεδιάσει. Γι’ αυτό, ενώ η παλαιά εκκλησία της μονής Δοχειαρίου είναι αφιερωμένη στον άγιο Νικόλαο, η νέα είναι προς τιμήν των αγίων Αρχαγγέλων Μιχαήλ και Γαβριήλ.
(Αγ. Νικολάου Βελιμίροβιτς, «Ο Πρόλογος της Αχρίδος» – Νοέμβριος, εκδ. Άθως»
http://fdathanasiou.wordpress.com/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου