Δευτέρα 18 Απριλίου 2011

Τὰ καθήκοντά μας τὴ Μεγάλη Ἑβδομάδα



Μας στείλατε την ακόλουθη ομιλία του μακαριστού Μητροπολίτου πρ. Φλωρίνης κυρού Αυγουστίνου Καντιώτου για τα καθήκοντα που έχουμε όλοι μας κατά τη διάρκεια της Μεγάλης Εβδομάδας. Η ομιλία (σε απομαγνητοφωνημένο κείμενο) πραγματοποιήθηκε στις 10 Απριλίου 1960 στον Ι.Ν. Μεταμορφώσεως Μοσχάτου Αθηνών.

«Τν παθν το Κυρίου τς παρχς παροσα μέρα λαμπροφορε. Δετε ον, φιλέορτοι, παντήσωμεν σμασιν…» (κάθ. Μ. Δευτ.)


Φθάσαμε, γαπητοί μου, στ σωτήρια πάθη το Κυρίου μν ησο Χριστο, στ Μεγάλη βδομάδα. βδομάδα ατ λέγεται Μεγάλη, διότι μέσα στς 168 ρες της, π σήμερα μέχρι τ νύχτα τς ναστάσεως, τιμνται μεγάλα γεγονότα, μοναδικ κα κοσμοϊστορικά, πο συγκλόνισαν τ πίγεια κα τ οράνια κα τ καταχθόνια. Γι᾿ ατ βδομάδα ατ νομάζεται Μεγάλη· λλ κα γι ατ δν θ πρέπ ν περάσ πως ο λλες.


Κα θέτω τ ρώτημα· ποιά ενε τ καθήκοντα νς Χριστιανο τ Μεγάλη βδομάδα; Δν πευθύνομαι σ πίστους, θέους σ χιλιαστάς· πευθύνομαι σ πιστούς, πο θέλουν ν ορτάσουν σωστά. Ποιά ενε λοιπν τ καθήκοντα πο χουμε τν βδομάδα ατή;

 Τ πρτο καθκον, δελφοί μου, ενε ν εχαριστήσουμε π τν καρδιά μας τν Κύριον μν ησον Χριστόν. λη βέβαια ζωή μας πρέπει νά νε να εχαριστ, να «Δόξα σοι, Κύριε», γι τς μικρς κα μεγάλες εεργεσίες του, τς φανερς κα φανες, γι λα τ καλά, λικ κα πνευματικά, πο πιδαψιλεύει χάρις του· τν λιο, τν έρα, τ νερό, τ λουλούδια, τ κρογιάλια, λη τν πλάσι. Ν τν εχαριστομε κόμη γι τος γονες κα τ δέρφια, τ γυνακα κα τ παιδιά, γι τ χρόνο κα τς ποχές, γι ,τι ελογημένο κα ναγκαο.

νθρωπος γνώμων ενε χειρότερος π ζο. να σκύλο χεις, να κομμάτι ψωμ το πετς, κα κουνάει τν ορά του κα σο λέει εχαριστ. Κι νθρωπος λοιπν πρέπει νά νε εγνώμων στ Θεό. Ν τν εχαριστομε γι λα, λλ πρ παντς γι τ θυσία το Υο του,γι τ σεπτά του πάθη. κόμη ν τν εχαριστήσουμε κα γι κάτι λλο· γι τ μακροθυμία του στ τόσα γκλήματά μας κα μάλιστα στς βλασφημίες, γι τς ποες θά πρεπε ν νοίξ γ ν μς καταπι κ θάλασσα ν φουσκώσ ν μς πνίξ, κα μως μς νέχεται. Γι᾿ατ τ Μεγάλη Παρασκευ κκλησία λέει«Δόξα τ μακροθυμί σου, Κύριε, δόξα σοι».

 Τ να καθκον μας λοιπν ενε ν εχαριστομε τ Θεό. Τ λλο ενε ν παρακολουθήσουμε τς ερς κολουθίες. Ο κολουθίες τς Μεγάλης βδομάδος δν ενε πως ο λλες·διαφέρουν πολύ. Ο μνοι της, πο ενε γλυκύτεροι π τ μέλι, τ μπνευσμένα ατ ποιήματα πως π.χ. πιτάφιος θρνος, δν πάρχουν σ καμμιά θρησκεία στν κόσμο. Κα μόνο τ τροπάρια ατά, πο δν τά χουν οτε φράγκοι οτε προτεστάντες οτε κανες λλος, φτάνουν ν ποδείξουν τι κκλησία μας δν ενε π τ γ· ενε π τν ορανό, ενε θεόπνευστη. Ποιός τ κανε ατά; πο γράφτηκαν, μέσα σ σχολει κα πανεπιστήμια; Τ φτειαξαν μέσα σ σπηλις γιοι σκηταί, ποτ δάκρυ τους πεφτε στ γ κα τν κανε ν λουλουδίζ. Δν τά γραψαν πλς μ τ μυαλ κα τ γράμματα πο ξεραν· ατ ενε τ αμα τς καρδις τους, συναίσθημα γιές, κφρασι ζως, βιώματα για, λήθειες, πο μόνο σοι γάπησαν γνησίως τ Χριστ μποροσαν ν χουν. Πρέπει νά νε ναίσθητος κανες γι ν μν τν συγκινον. ς τ παρακολουθήσουμε λοιπν στν κκλησία κρατώντας μι Συνόψι.

 Τ τρίτο καθκον μας. βδομάδα ατ ενε βδομάδα νηστείας, αστηρς νηστείας. Μν κοτε τος λιστς κα σεβες· μες π τν παράδοσι ποστόλων κα πατέρων τς ρθοδοξίας τηρομε τς νηστεες τς γίας μας κκλησίας κα κατ᾿ ξοχν τ νηστεία ατή.ταν λέμε νηστεία, δν ννοομε ν νηστέψ πλς τ στομάχι γι ν θυμηθ τ ξος το σταυρο· ννοομε μαζ μ τ στομάχι ν νη- στέψ κα τ στόμα π κακολογία, γλσσα π ασχρολογία, τ μάτια π ασχρ θεάμα-τα. Τέτοιες μέρες στ Βυζάντιο ο ατοκράτορες πέγραφαν διαταγή· Μεγάλη Δευτέρα, Τρίτη, Τετάρτη, Πέμπτη, Παρασκευή, Σάββατο κα Κυριακ κλειστ τ πποδρόμια κα λα τ θέατρα. Πενθε κκλησία. ν μασταν χριστιανικ κράτος, θά πρεπε π αριο ν ενε κλεισμένα τ καταγώγια κα τ κέντρα διαφθορς, κα ν πικρατ πένθος γι᾿ Ατν πο ψώθηκε γι μς πάνω στ σταυρό.

 λλ χουμε κ να λλο καθκον. Ενε τ καθκον τς ξομολογήσεως κα τς θείας μεταλήψεως. π ατο δν θ πεκταθ. Τοτο μόνο θ π. Τς γιες ατς μέρες κα δίως τ νύχτα τς ναστάσεως καλούμεθα ν μείνουμε στ να μέχρι τέλους μ τν ναστάσιμη λαμπάδα. ποιος κούει τ «Χριστς νέστη» κα μετ φεύγει, προτιμότερο θ ταν ν μείν στ σπίτι του. Ατ πο γίνεται, ν δειάζουν ο κκλησίες μετ τ «Χριστς νέστη», ενε βεβήλωσις, περιφρόνησι στ Χριστό. Ν μείνουμε λοιπν μέχρι τέλους κα ν τοιμαστομε γι τ θεία μετάληψι. βδομάδα ατ ενε κατ ξοχν βδομάδα θείας μεταλήψεως. Τί ενε θεία μετάληψις; Τ σμα κα τ αμα το Χριστο μας, φωτι το ορανο. Τί εσαι, σ ρωτ, χυρο; μν πλησιάσς τ για, θ κας. Εσαι χρυσάφι; ν εσαι χρυσάφι, τ χρυσάφι δν πειλεται π τ φωτιά· σο πλησιάζει τ φωτιά, τόσο καθαρίζεται. τσι κ σ Χριστιανός· ν εσαι μετανόητος, θ σ κάψ φωτιά, πως καψε τν ούδα πο κοινώνησε ναξίως· ν μως πέρασες π τ καμίνι τς ερς ξομολογήσεως, τότε πλησίασε· θεία κοινωνία θ ενε φάρμακο θανασίας.

Τ Μεγάλη βδομάδα χουμε πίσης ερ καθκον πέναντι τν δελφν μας πο πάσχουν κα ποφέρουν. Ενε βδομάδα γάπης κα λεημοσύνης. να κλεκτ φαγητ σ κάποιον πο πεινάει, να καινούργιο ροχο —χι παλιό— σ᾿ ναν πο δν χει, μι βοήθεια στ χήρα κα τ ρφανά, να φάρμακο ναγκαο, μι πίσκεψι στν σθεν, νας λόγος παρηγορητικς στν θλιμμένο, ,τι τέλος πάντων μπορε ν σκεφτ μι καρδι πο γαπ.

 λλ δν επα τίποτα· πάρχει κάτι κόμη, κι ατ ενε τ δυσκολώτερο. λα σα επα- με τ κάνεις· λλ ἐὰν τ τελευταο ατ δν τ κάνς, Χριστιανς δν εσαι. Ποιό εν ατό; Ξέρω Χριστιανος πο ενε νθρωποι προσευχς, πο χουν τ ατί τους τεντωμένο στ ερ λόγια, πο νηστεύουν αστηρά, πο ξομολογονται, πο κοινωνον· λλ λίγους Χριστιανος γνώρισα πο χουν – ποιό; τ «Συγχωρήσωμεν πάντα τ ναστάσει» (δοξ. αν. Πάσχ.). Μεγάλη βδομάδα ενε βδομάδα συγχωρήσεως. Ποιός, δελφοί μου, στ ζω ατ δν χει ντιπάθειες, ψυχρότητες, ντιθέσεις, ποιός δν χει κάποιον χθρό; Τς γιες ατς μέρες ς ψώσουμε τ βλέμμα στν σταυρωμένο. Κανείς δν δικήθηκε κα δν πόνεσε πως Χριστός μας. ν σχιζαν τς σάρκες του τ καρφι κα τν καρδιά του ο κατάρες κα τ ναθέματα τν φαρισαίων, κενος πάνω π τ σταυρ προσευχήθηκε· «Πάτερ, φες ατος· ο γρ οδασι τί ποιοσι»(Λουκ. 23,34). Κ μες λοιπν τς γιες ατς μέρες ς λληλοσυγχωρηθομε· νύφες κα πεθερές, δελφο μ δελφούς, φίλοι μ φίλους,παιδι μ γονες, λοι νεξαιρέτως. ς πλατύνουμε τς καρδιές, ς ασθανθομε μέσα μας τν γάπη το Χριστο μας. Χωρς τν γάπη πς μπορομε ν γιορτάσουμε;

δελφοί μου! Μεγάλη βδομάδα σον· χέρι νοιχτ γι λεος, μάτια δακρυσμένα π μετάνοια, πόδια πο τρέχουν στ ναό, καρδι συμφιλιωμένη, γεμάτη λατρεία στν σταυρωμένο. κτελομε τ καθήκοντα ατά;

Ξέρετε πς μοιάζουμε; Σ ν ενε νας ζητιάνος κα λες τς μέρες το πετνε πενταροδεκάρες, κ ρχεται μι ρα πο περνάει κάποιος βασιλις κα το λέει «νοιξε τς φοχτες σου» κι ρχίζει κα το μετράει 1, 2, 3, …5,…10, …100, …168 λίρες κα θαμπώνουν τ μάτια του. Κι ατός, ντ ν πάρ ατ τ θησαυρ ν τν ξιοποιήσ, πάει στ ποτάμι κι ρχίζει ν πετά τς λίρες στ νερό. Δν εν ατ παραφροσύνη; Κι ατς ο ρες λοιπν ―τσι λέει κκλησία, «ρες» τς νομάζει―, ενε θησαυρός. Κάθε ρα, κάθε καμπάνα, κάθε χτύπος, κάθε λεπτό, ενε σπουδαία ρα.

ς κμεταλλευθομε τς γιες ατς μέρες. Μν φήσουμε ν διαρρεύσουν πως πόλοιπη ζωή μας. Ξέρουμε ν θ ζήσουμε ν γιορτάσουμε λλη Μεγάλη βδομάδα; Μήπως Μεγάλη βδομάδα ατ ενε τελευταία τς ζως μας; Πέρυσι πόσοι ταν μαζί μας; κα πο ενε τώρα; Φεύγουμε, σφυρίζει τ τρανο, μιά φορ περνμε πάνω π τ φλούδα ατή.

Εχομαι, ατ Μεγάλη βδομάδα ν ενε σημαντικς σταθμς στ ζωή μας. Ν δώσ Κύριος ν ενε βδομάδα γίων σκέψεων, ερν συναισθημάτων, ρωικν ποφάσεων, γιασμς ψυχς. Εθε ν σφραγίσουμε τ Μεγάλη βδομάδα μ τ λόγια «Μνήσθητί μου, Κύριε, ταν λθς ν τ βασιλεί σου» (Λουκ. 23,42).

(†) πίσκοπος Αγουστνος
http://opougis.blogspot.com/2011/04/blog-post_8358.html#more

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου