Η ΕΓΚΡΑΤΕΙΑ, Η ΑΝΕΞΙΚΑΚΙΑ, Η ΣΩΦΡΟΣΥΝΗ, Η ΥΠΟΜΟΝΗ...
«Τήν ἐγκράτεια, τήν ἀνεξικακία, τήν σωφροσύνη, τήν καρτερία, τήν ὑπομονὴ καὶ τίς παρόμοιες μέγιστες καὶ ἐνάρετες δυνάμεις μᾶς τίς ἔδωσε ὁ Θεός. Μᾶς τίς δώρησε γιά νά τίς ἔχουμε ὡς ἀντίδοτα καὶ ἀντιστάσεις στίς ἀντίστοιχες πρός αὐτές κακίες. Ἂν γυμνάζομε αὐτὲς τὶς δυνάμεις καὶ τὶς ἔχομε πάντοτε πρόχειρες, τότε θά συνειδητοποιήσουμε ὅτι δὲν μᾶς συμβαίνει πιὰ τίποτε δύσκολο ἢ θλιβερὸ ἢ ἀβάσταχτο. Διότι θά καταλαβαίνουμε (συνειδητοποιοῦμε) ὅτι ὅλα εἶναι ἀνθρώπινα καὶ τὰ νικοῦν οἱ ἀρετὲς ποὺ ἔχομε. Αὐτό δὲν τὰ σκέπτονται οἱ ἄνθρωποι πού ἔχουν ἀνόητη ψυχή. Δέν σκέφτονται ὅτι τὰ πάντα γίνονται σωστὰ καὶ ὅπως πρέπει γιὰ τὸ συμφέρον μας, γιὰ νὰ λάμψουν οἱ ἀρετές μας καὶ νὰ στεφανωθοῦμε ἀπὸ τὸ Θεό»[1] (Μέγας Ἀντώνιος).
Ὤ! Πόση εἶναι ἡ ἀγαθότητα τοῦ Κυρίου μας! Βλέποντας τήν πολυστένακτη κατάσταση στήν ὁποία περιπέσαμε μετά τήν προπατορική πτώση μᾶς δώρησε μέγιστες δυνάμεις γιά νά τήν ἀντιμετωπίσουμε. Μᾶς ἔδωσε τά ἀντίδοτα στίς θλίψεις καί τίς ὀδύνες οἱ ὁποῖες εἶναι ἀρρηκτα συμπεπλεγμένες μέ τίς σαρκικές ἡδονές στίς ὁποῖες ὑποδουλωθήκαμε. Τά ἀντίδοτα εἶναι αὐτές οἱ «μέγιστες δυνάμεις»: Ἡ ὑπομονή καί ἡ καρτερία, ἡ ἀνεξικακία καί ἡ συγχωρητικότητα, ἡ σωφροσύνη καί ἡ ἐγκράτεια καί ἡ πίστη...
Τό ἔχεις σκεφτεῖ; Ἡ ὑπομονή εἶναι δύναμη δέν εἶναι ἀδυναμία...Ὁ πανοῦργος ἀρχέκακος ὄφις τήν ἐμφανίζει ὡς ἀδυναμία γιά νά μᾶς κάνει ἀκόμη περισσότερο δυστυχισμένους.
Τό ἔχεις καταλάβει; Ἡ ἀνεξικακία καί ἡ συγχωρητικότητα εἶναι μέγιστες ἀρετές καί ὄχι ἔλλειψη «χαρακτήρα» ἤ δεῖγμα ἀσθενικῆς προσωπικότητας. Εἶναι ἡρωισμός, εἶναι ἁγιότητα, εἶναι μίμηση Χριστοῦ καί προϋπόθεση γιά τή δική μας συγχώρηση ἀπό τόν μόνο ἀνεξίκακο Κύριο.
Τό ἔχεις συνειδητοποιήσει; Ἡ σωφροσύνη καί ἡ ἐγκράτεια εἶναι οἱ μόνες προϋποθέσεις γιά νά χαρεῖς ἀληθινά τή ζωή σου ξεφεύγοντας ἀπό τήν ἀηδία τοῦ κόρου καί τήν ἀκηδία τῆς ἀχαλίνωτης σαρκικῆς ἀπόλαυσης
Ἄν γυμνάζουμε αὐτές τίς δυνάμεις, ἄν τίς ἔχουμε ἀκμαῖες μέσα μας, ἄν τίς κρατᾶμε ἐνεργές καί ἑτοιμοπόλεμες, τότε τίποτε δέν θά εἶναι «πάνω ἀπό τίς δυνάμεις μας», τίποτε δέν θά μᾶς εἶναι ἀνυπόφορο, τίποτα δέν θά μᾶς εἶναι ἀβάσταχτο.
Πῶς ὅμως θά ἔχεις ὑπομονή ἄν δέν ἔχεις ταπείνωση;
Πῶς θά ἔχεις συγχωρητικότητα καί ἀνεξικακία ἄν δέν ἔχεις πνευματική γνώση;
Πῶς θά ἔχεις σωφροσύνη καί ἐγκράτεια ἄν δέν ἔχεις λίγο γευτεῖ τή χαρά τῆς ἁγνότητας, τῆς νηστείας, τῆς ἀκατακρισίας καί τῆς προσευχῆς.
Ὅλα τά παρόντα, τά τοῦ κόσμου τούτου εἶναι προσωρινά καί μάταια...Ἔρχονται καί παρέρχονται. Καί οἱ θλίψεις καί οἱ δοκιμασίες καί οἱ κρίσεις, καί οἱ δυστυχίες ὅλα ἔχουν μία ἡμερομηνία λήξης...Ἔτσι ὅρισε ὁ Πανάγαθος Κύριος.
Ἄς ὁπλιστοῦμε μέ τίς μεγάλες δυνάμεις πού μᾶς χαρίζει ὁ Χριστός μας: Τήν ὑπομονή, τήν ἀνεξικακία, τήν συγχωρητικότητα, τήν καρτερία, τή σωφροσύνη, τήν ἐγκράτεια, τήν ἐμπιστοσύνη στή Θεία Πρόνοια, τό πλῆρες ἄφημα στήν Θεία Παναγαθότητα.
Τότε ἔχοντας αὐτές τίς μεγάλες δυνάμεις ἐνεργές ἐντός μας ὅλα θά μᾶς φαίνονται τέλεια, σύμφωνα μέ τό θέλημα τοῦ Θεοῦ, γινόμενα μόνο γιά τό αἰώνιο καλό μας.Τότε ὅλα θά εἶναι «μέσα στά μέτρα μας», μέσα στή δυνατότητές μας, ὅλα θά εἶναι φορητά καί ὄχι ἀφόρητα· ὅλα θά εἶναι ὑποφερτά καί ὄχι ἀνυπόφορα· ὅλα θά εἶναι ἀφορμή γιά δοξολογία τοῦ Θεοῦ καί ὄχι γογγυσμοῦ ἔναντι τοῦ δωρεοδότου Κυρίου· ὅλα θά εἶναι αἰτία γιά «ἔτι καί ἔτι» μεγαλύτερη καί πληρέστερη κάθαρση, φωτισμό καί θέωση· ὅλα θά συντείνουν στήν ἀληθινή, αἰώνια καί μόνιμη ἀπόλαυση τῆς πνευματικῆς τρυφῆς στή Βασιλεία τοῦ Θεοῦ.
Τότε θά δοξάζεται ἀπό τούς ἀνθρώπους ὅπως γίνεται τώρα ἀπό τούς Ἁγίους Ἀγγέλους καί τούς Ἁγίους τό Πανάγιο ὄνομα τοῦ Πατρός καί τοῦ Υἱοῦ καί τοῦ Ἁγίου Πνεύματος νῦν καί ἀεί καί εἰς τούς αἰώνας τῶν αἰώνων. Ἀμήν!
Ἱερομόναχος Σάββας Ἁγιορείτης
[1] Ἁγίων Νικοδήμου τοῦ Ἁγιορείτου καί Μακαρίου τοῦ Νοταρᾶ, Φιλοκαλία τῶν Ἱερῶν Νηπτικῶν συνερανισθεῖσα παρά τῶν Ἁγίων καί Θεοφόρων Πατέρων, ἐν ᾗ διά τῆς κατά τήν πράξιν καί θεωρίαν ἠθικῆς φιλοσοφίας ὁ νοῦς καθαίρεται, φωτίζεται καί τελειοῦται καί εἰς ἥν προσετέθησαν τά ἐκ τῆς ἐν Βενετίᾳ ἐκδόσεως ἐλλείποντα κεφάλαια τοῦ μακαρίου Πατριάρχου Καλλίστου, ἔκδοσις Ε΄, ἐκδοτικός οἶκος «Ἀστήρ», Ἀλ. καί Ἐ. Παπαδημητρίου, Λυκούργου 10-Ἀθῆναι, 1982 (στό ἑξῆς: Φιλοκαλία),τόμος Α΄, ΤΟΥ ΕΝ ΑΓΙΟΙΣ ΠΑΤΡΟΣ ΗΜΩΝ
ΑΝΤΩΝΙΟΥ ΤΟΥ ΜΕΓΑΛΟΥ, ΠΑΡΑΙΝΕΣΕΙΣ ΠΕΡΙ ΗΘΟΥΣ ΑΝΘΡΩΠΩΝ ΚΑΙ ΧΡΗΣΤΗΣ ΠΟΛΙΤΕΙΑΣ, ΕΝ ΚΕΦΑΛΑΙΟΙΣ ΡΟ΄σελ. 4: «Τήν ἐγκράτειαν καί τήν ἀνεξικακίαν καί τήν σωφροσύνην καί τήν καρτερίαν καί τήν ὑπομονήν καί τά ὅμοια τούτοις, μεγίστας καί ἐναρέτους δυνάμεις εἰλήφαμεν παρά τοῦ Θεοῦ· ἀντιτεταγμένας καί ἀνθισταμένας καί βοηθούσας πρός τά ἐκεῖθεν δυσχερῆ· ἅς τινας δυνάμεις ἐάν γυμνάζωμεν καί πρός χεῖρας ἔχωμεν, οὐδέν ἔτι χαλεπόν ἤ ὀδυνηρόν ἤ ἀφόρητον ὑπολαμβάνομεν, ἡμῖν γίνεσθαι· λογιζόμενοι, ὅτι πάντα ἀνθρώπινά ἐστι καί νικῶνται ὑπό τῶν ἐν ἡμῖν ἀρετῶν. Τοῦτο οὐκ ἐνθυμοῦνται οἱ ἀνόητοι τήν ψυχήν· οὐδέ γάρ λογίζονται, ὅτι πάντα καλῶς καί δεόντως γίνεται εἰς τό συμφέρον ἡμῖν, ἵνα διαλάμψωσιν αἱ ἀρεταί καί στεφανωθῶμεν ὑπό τοῦ Θεοῦ».
http://hristospanagia3.blogspot.com/2011/12/blog-post_3220.html
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου